Trees Schäffer-Brinkman (1930)

Met het juiste materiaal vergeet ik vaak gewoon dat die stoma er zit

Urinestoma sinds 1979

‘Toen ik hoorde dat ik een stoma zou krijgen, vond ik dat eigenlijk helemaal geen bezwaar. Gêne heb ik er ook nooit over gehad. Ik moest wel even een bocht door, maar alle dagen nat is ook niets. En ik was al geruime tijd incontinent nadat mijn operatie wegens baarmoederhalskanker niet helemaal goed was gegaan, dus ik weet waar ik het over heb. Dat die stoma niet mooi was, wist ik, maar mijn vrijersdagen waren toch voorbij. Mijn directe familie vond het moeilijker dan ik dat ik een stoma moest krijgen, maar dat komt omdat ze er niet goed mee bekend waren. Zelf heb ik lang genoeg in de zorg gewerkt om dat wel te weten. Ik ben ook gewoon blijven werken en ben na mijn pensioen vrijwilligerswerk in de zorg gaan doen. Alleen tillen heb ik sinds die tijd niet meer gedaan.

Wat materialen betreft ben ik altijd bij hetzelfde gebleven. Daar ben je mee gewend hè. Een kennis heeft een goede mal voor me gemaakt en ik verschoon de huidplak nu twee keer per week, gewoon zittend op de rand van mijn bed. Ik ben heel zuinig met de materialen, want ik weet hoeveel geld die kosten. Hoe er in de zieken- en verpleeghuizen mee omgegaan wordt, vind ik schandalig, dat is nergens voor nodig. Ik krijg eenmaal in de maand zes plakken en tien zakken en die maak ik niet eens op.

Die passende mal is heel belangrijk, want die voorkomt dat lekkages kunnen optreden. Gelukkig heb ik nooit ongelukjes gehad en ik zou dan ook echt niet meer van materiaal willen wisselen. Als ik het zelf moest betalen, dan zou ik er geen enkel probleem mee hebben om mijn spaarpot aan te spreken.’